اگر در یک آپارتمان زندگی می کنید، یافتن یک سگ کم صدا می‌تواند بسیار مهم باشد. پارس کردن بیش از حد می‌تواند باعث آزار و اذیت همسایه ها شود و آرامش شما را نیز بر هم بزند. خوشبختانه، نژادهای مختلفی از سگ ها وجود دارند که به طور طبیعی ساکت تر هستند یا آموزش دادن آنها برای کمتر پارس کردن آسان تر است. در اینجا 18 نژاد برتر سگ آپارتمانی کم صدا را به شما معرفی می کنیم:

به خاطر داشته باشید که هیچ سگی کاملاً ساکت نیست. همه سگ ها گاهی پارس می کنند، اما برخی از نژادها به طور کلی کمتر از بقیه پارس می کنند. آموزش، اجتماعی شدن و محیط مناسب می‌تواند به کاهش پارس کردن در هر سگی کمک کند.

• ✔️

  باسنجی (Basenji):

  این نژاد آفریقایی به جای پارس کردن، صدایی شبیه به خنده یا یودل ایجاد می کند.
• ✔️

  بولداگ انگلیسی (English Bulldog):

  بولداگ ها معمولاً آرام و بی سر و صدا هستند، مگر اینکه دلیلی برای پارس کردن داشته باشند.
• ✔️

  فرنچ بولداگ (French Bulldog):

  فرنچ بولداگ ها سگ های بازیگوش و مهربانی هستند که به طور معمول زیاد پارس نمی کنند.
• ✔️

  کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل (Cavalier King Charles Spaniel):

  این نژادها معمولاً آرام هستند و زیاد پارس نمی کنند، مگر اینکه تنها بمانند.
• ✔️

  شیتزو (Shih Tzu):

  شیتزوها به طور معمول آرام هستند و برای زندگی آپارتمانی مناسب هستند.
• ✔️

  گری هوند (Greyhound):

  علی رغم جثه بزرگشان، گری هوندها سگ های آرام و ساکتی هستند و بیشتر وقت خود را در خواب می گذرانند.
• ✔️

  بورزوی (Borzoi):

  مشابه گری هوند، بورزوی ها نیز سگ های آرامی هستند که نیاز به فضای زیادی ندارند.
• ✔️

  هاوانیز (Havanese):

  هاوانیزها سگ های مهربانی هستند که معمولاً زیاد پارس نمی کنند، به شرطی که به اندازه کافی توجه دریافت کنند.
• ✔️

  ژاپنی اسپیتز (Japanese Spitz):

  اگرچه کمی پر سر و صداتر از بقیه لیست هستند، اما می توان آموزش داد که کمتر پارس کنند.
• ✔️

  بوستون تریر (Boston Terrier):

  بوستون تریرها سگ های باهوشی هستند و به خوبی آموزش می پذیرند، بنابراین می توان آنها را آموزش داد که کمتر پارس کنند.
• ✔️

  سگ کوتون دوتولار (Coton de Tulear):

  این سگ های کوچک و دوست داشتنی معمولاً ساکت هستند و به راحتی با زندگی آپارتمانی سازگار می شوند.
• ✔️

  چاینیز کرستد (Chinese Crested):

  این سگ ها معمولا آرام و کم صدا هستند و به توجه زیادی نیاز دارند.
• ✔️

  سالوکی (Saluki):

  سالوکی ها سگ های مستقلی هستند که معمولاً زیاد پارس نمی کنند.
• ✔️

  بِگل (Beagle):

  اگرچه بِگل ها میتوانند پر سر و صدا باشند، اما اگر به خوبی آموزش ببینند، می توان پارس کردن آنها را کنترل کرد.
• ✔️

  مالتیز (Maltese):

  مالتیزها سگ های کوچک و آرامی هستند که برای زندگی آپارتمانی مناسب هستند.
• ✔️

  پیکینیز (Pekingese):

  پیکینیزها سگ های مستقلی هستند که معمولاً زیاد پارس نمی کنند.
• ✔️

  لهاسا آپسو (Lhasa Apso):

  لهاسا آپسوها سگ های محافظه کاری هستند که ممکن است به غریبه ها پارس کنند، اما به طور کلی آرام هستند.
• ✔️

  داشهوند (Dachshund):

  داشهوندها به طور معمول آرام هستند، اما اگر تنها بمانند، ممکن است پارس کنند.

علاوه بر نژاد، عوامل دیگری نیز بر میزان پارس کردن یک سگ تأثیر می گذارند، از جمله سن، شخصیت، آموزش و محیط. یک توله سگ ممکن است بیشتر از یک سگ بالغ پارس کند، و یک سگی که مضطرب یا بی حوصله است ممکن است بیشتر از یک سگی که آرام و راضی است پارس کند.

18 نژاد سگ آپارتمانی کم صدا: دوستانی آرام برای زندگی شهری

همچنین به خاطر داشته باشید که هیچ سگی کاملاً بی صدا نیست و میزان پارس کردن در هر سگ، حتی در یک نژاد مشخص، می‌تواند متفاوت باشد. با این حال، نژادهایی که در ادامه معرفی می شوند به طور کلی تمایل کمتری به پارس کردن دارند و با آموزش مناسب، میتوانند به سگ های آپارتمانی آرام و بی آزاری تبدیل شوند.

1. باسنجی (Basenji)

باسنجی به جای پارس کردن، صدایی شبیه به یورتمه اسب یا یک نوع آواز عجیب و غریب تولید می کند. این سگ بسیار باهوش، فعال و مستقل است و به ورزش و فعالیت بدنی منظم نیاز دارد. باسنجی ها به طور معمول با غریبه ها محتاط هستند و به آموزش و اجتماعی شدن زودهنگام نیاز دارند تا با سایر حیوانات و افراد به خوبی کنار بیایند. این نژاد بسیار تمیز است و به طور غریزی خود را تمیز نگه می دارد.

2. بولداگ فرانسوی (French Bulldog)

بولداگ های فرانسوی معمولاً زیاد پارس نمی کنند، مگر اینکه دلیلی برای آن داشته باشند. آنها سگ های مهربان، بازیگوش و سازگار با محیط هستند و برای زندگی در آپارتمان بسیار مناسبند. این نژاد به پیاده روی کوتاه و بازی های داخل خانه نیاز دارد. به دلیل صورت صاف و کوتاه، مستعد مشکلات تنفسی هستند و باید در آب و هوای گرم مراقب آنها بود.

3. شیتزو (Shih Tzu)

شیتزوها سگ های همراه دوست داشتنی هستند که معمولاً کم پارس می کنند. آنها بسیار مهربان، وفادار و بازیگوش هستند و به خوبی با کودکان و سایر حیوانات خانگی کنار می آیند. شیتزوها به آراستگی منظم نیاز دارند تا موهای بلند و زیبایشان مرتب و تمیز بماند. آنها به پیاده روی های کوتاه و بازی های داخل خانه نیاز دارند.

4. کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل (Cavalier King Charles Spaniel)

این نژاد بسیار آرام و مهربان است و به طور کلی زیاد پارس نمی کند. آنها سگ های همراه فوق العاده ای هستند و به خوبی با خانواده ها و کودکان سازگار می شوند. کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل ها به پیاده روی های متوسط و بازی نیاز دارند. آنها مستعد برخی از مشکلات سلامتی ژنتیکی هستند، بنابراین انتخاب یک پرورش دهنده معتبر مهم است.

5. بورزوی (Borzoi)

بورزوی ها سگ های بزرگ و ظریفی هستند که به طور غیرمنتظره ای آرام هستند و زیاد پارس نمی کنند. آنها سگ های مستقلی هستند اما به شدت به خانواده خود وفادارند. با وجود اندازه بزرگ، بورزوی ها در داخل خانه آرام هستند و به فعالیت بدنی متوسط نیاز دارند. آنها به حیاط امن و حصارکشی شده نیاز دارند تا بتوانند با خیال راحت بدوند و بازی کنند.

6. ایتالین گری هوند (Italian Greyhound)

ایتالین گری هوندها سگ های ظریف و آرام هستند که تمایل کمی به پارس کردن دارند. آنها سگ های مهربان، بازیگوش و وفاداری هستند و به خوبی با خانواده ها سازگار می شوند. این نژاد به هوای سرد حساس است و به لباس گرم در زمستان نیاز دارد. آنها به ورزش و بازی منظم نیاز دارند، اما معمولاً در داخل خانه آرام هستند.

7. گریت دین (Great Dane)

با وجود اندازه بزرگ، گریت دین ها اغلب به عنوان “غول های مهربان” شناخته می شوند و معمولاً زیاد پارس نمی کنند. آنها سگ های آرام، ملایم و وفاداری هستند و به خوبی با کودکان و سایر حیوانات خانگی کنار می آیند. گریت دین ها به فضای زیادی نیاز دارند و برای آپارتمان های کوچک مناسب نیستند. آنها مستعد برخی از مشکلات سلامتی هستند که با اندازه بزرگشان مرتبط است، بنابراین انتخاب یک پرورش دهنده معتبر مهم است.

8. نیوفاندلند (Newfoundland)

نیوفاندلندها سگ های بزرگ و مهربانی هستند که معمولاً زیاد پارس نمی کنند. آنها سگ های آرام، صبور و فداکاری هستند و به خوبی با کودکان و سایر حیوانات خانگی کنار می آیند. این نژاد به شنا و فعالیت های آبی علاقه دارد. نیوفاندلندها به آراستگی منظم نیاز دارند تا موهای ضخیم و بلندشان مرتب و تمیز بماند.

9. رودزین ریج بک (Rhodesian Ridgeback)

رودزین ریج بک ها معمولاً فقط در صورت لزوم پارس می کنند. آنها سگ های باهوش، مستقل و وفاداری هستند و به آموزش و اجتماعی شدن زودهنگام نیاز دارند. این نژاد به ورزش و فعالیت بدنی زیادی نیاز دارد. رودزین ریج بک ها محافظ خانواده خود هستند و ممکن است با غریبه ها محتاط باشند.

10. شارپی (Shar-Pei)

شارپی ها به طور کلی سگ های آرامی هستند و تمایل کمی به پارس کردن دارند. آنها سگ های مستقل، وفادار و محافظی هستند و به آموزش و اجتماعی شدن زودهنگام نیاز دارند. این نژاد به چین و چروک های پوستی خود نیاز به مراقبت ویژه دارد تا از عفونت جلوگیری شود. شارپی ها ممکن است با سایر سگ ها تهاجمی باشند، بنابراین اجتماعی شدن زودهنگام بسیار مهم است.

11. چی هواهوا (Chihuahua)

برخلاف تصور عموم، بسیاری از چی هواهواها ساکت هستند و فقط در صورت احساس خطر یا تحریک شدن پارس می کنند. آموزش صحیح می‌تواند این رفتار را کنترل کند. چی هواهواها کوچک و جمع و جور هستند و برای زندگی در آپارتمان مناسبند. آنها به دلیل اندازه کوچکشان به هوای سرد حساس هستند و به لباس گرم نیاز دارند.

12. بولداگ انگلیسی (English Bulldog)

بولداگ های انگلیسی معمولا زیاد پارس نمی کنند و بیشتر صدای خر و پف از آنها شنیده می شود! آنها سگ های آرام، مهربان و صبوری هستند و به خوبی با کودکان سازگار می شوند. بولداگ های انگلیسی به پیاده روی های کوتاه و فعالیت کم نیاز دارند. آنها مستعد مشکلات تنفسی هستند و باید در آب و هوای گرم مراقب آنها بود.

13. پاگ (Pug)

پاگ ها به طور کلی کم پارس می کنند و بیشتر صدای خر و پف یا غرغر از خود در می آورند. آنها سگ های بازیگوش، دوست داشتنی و سرگرم کننده ای هستند. پاگ ها مستعد مشکلات تنفسی هستند و باید در آب و هوای گرم مراقب آنها بود. آنها به آراستگی منظم نیاز دارند تا چین و چروک های صورتشان تمیز بماند.

14. شِتلند شیپداگ (Shetland Sheepdog)

شِتلند شیپداگ ها سگ های باهوش و تربیت پذیری هستند و با آموزش درست، می توان پارس کردن آنها را کنترل کرد. آنها سگ های فعال و پرانرژی هستند و به فعالیت بدنی منظم نیاز دارند. این نژاد به آراستگی منظم نیاز دارد تا موهای بلند و زیبایشان مرتب بماند. شِتلند شیپداگ ها به فعالیت های ذهنی و جسمی نیاز دارند تا از حوصله سر رفتن و رفتارهای مخرب جلوگیری شود.

15. یورکشایر تریر (Yorkshire Terrier)

یورکشایر تریرها کوچک و جمع و جور هستند و برای زندگی در آپارتمان مناسبند. با آموزش صحیح می توان پارس کردن آنها را کنترل کرد. آنها سگ های وفادار و بازیگوشی هستند. یورکشایر تریرها به آراستگی منظم نیاز دارند تا موهای بلند و ابریشمی شان مرتب بماند. آنها ممکن است با سگ های بزرگتر کمی عصبی باشند.

16. ژاپنیز چین (Japanese Chin)

ژاپنیز چین ها سگ های آرام و مهربانی هستند که تمایل کمی به پارس کردن دارند. آنها سگ های همراه وفاداری هستند و به خوبی با خانواده ها سازگار می شوند. این نژاد به آراستگی منظم نیاز دارد تا موهای بلند و زیبایشان مرتب بماند. ژاپنیز چین ها به پیاده روی های کوتاه و بازی های داخل خانه نیاز دارند.

17. لاسو آپسو (Lhasa Apso)

لاسا آپسوها معمولاً فقط در صورت لزوم پارس می کنند و با آموزش صحیح می توان این رفتار را کنترل کرد. آنها سگ های مستقل و وفاداری هستند و به آموزش و اجتماعی شدن زودهنگام نیاز دارند. این نژاد به آراستگی منظم نیاز دارد تا موهای بلند و زیبایشان مرتب بماند. لاسا آپسوها ممکن است با غریبه ها محتاط باشند.

18. بیگل (Beagle)

بیگل‌ها معمولاً زیاد پارس نمی‌کنند، اما به جای آن صداهای دیگری مانند زوزه یا ناله تولید می‌کنند. با آموزش صحیح می توان میزان سروصدای آنها را کنترل کرد. آنها سگ‌های باهوش، فعال و اجتماعی هستند. بیگل‌ها نیاز به فعالیت بدنی و ذهنی زیادی دارند. آنها ممکن است در پیگیری بوها مشکل داشته باشند، بنابراین هنگام پیاده‌روی باید تحت نظارت باشند.

19. مالتیز (Maltese)

سگ‌های مالتیز معمولاً زیاد پارس نمی‌کنند. با آموزش صحیح و اجتماعی کردن، می‌توان آنها را به سگ‌های آپارتمانی آرام و مهربان تبدیل کرد. آنها سگ‌های کوچک و دوست‌داشتنی هستند. سگ‌های مالتیز نیاز به مراقبت از موهای بلند و سفید خود دارند. آنها به پیاده‌روی‌های کوتاه و بازی‌های داخل خانه نیاز دارند.

20. پودل (Poodle)

پودل ها در سه سایز مختلف (استاندارد، مینیاتوری و عروسکی) وجود دارند. به طور کلی پودل‌ها زیاد پارس نمی‌کنند. آنها سگ‌های باهوش و تربیت‌پذیری هستند و به فعالیت بدنی و ذهنی زیادی نیاز دارند. پودل‌ها نیاز به آرایش منظم دارند. آنها سگ های بسیار فعالی هستند و آموزش تاثیر زیادی در تربیت آنها دارد.

21. شیبا اینو (Shiba Inu)

شیبا اینوها به طور کلی کم پارس می کنند. آنها سگ های مستقل و وفاداری هستند و به آموزش و اجتماعی شدن زودهنگام نیاز دارند. این نژاد به ریزش موی فصلی زیاد مشهور است. شیبا اینوها به فعالیت بدنی متوسط نیاز دارند.

22. سگ آبی پرتغالی (Portuguese Water Dog)

این سگ ها بسیار آرام و کم صدا هستند. با آموزش درست می‌توانید رفتار سگ خود را تنظیم کنید. این نژاد به آراستگی زیاد نیازمند است. این سگ ها نیاز به فعالیت بدنی دارند و باید انرژی خود را تخلیه کنند.